CA Fic:1 Final song_3

Crysty Auditio Fiction "Final song" Part3
Program by
Sai : painting
Photoshop CS5 : Filter color
Time 10 Hr

YouTube [link]

ตอนนี้เพ้นโหดมากครับ จัเต็มเลยทีเดียว สารภาพว่าวาดมังกรไม่เป็น ^^"
วาดยากมาก งงๆ ด้วย วาดด้านข้างกับหน้าตรง ไม่ค่อยจะเหมือนกันเท่าไหร่
ขออภัย >< มังกรนี่ ได้แบบมาจากกูเกิลครับ จับเอาหลายๆตัวมารวมกัน
จนได้ตัวนี้มา ภาพนี้ทำลายมือมากๆ ปวดมือสุดๆเลยครับ
ยังรู้สึกว่าออกมาไม่พอใจเท่าไหร่ งานต่อไปน่าจะใช้สีได้ดีกว่านี้ครับ : )

-------------------------
บทเพลงบทสุดท้าย 3

ภายในโพรงนั้นมืดมาก แต่ไม่จำเป็นต้องใช้คริสตัลแสง เพราะแสงระยิบระยับ
ของแร่ประกาย 6 สี นั้นสว่างจนเหมือนกับเป็นไฟนำทางได้ดีกว่าคริสตัลแสง
เสียอีก การเปร่งแสงสีของแร่แต่ละชิ้น จะบอกได้ถึงอารมณ์ของมันราวกับ
สิ่งมีชีวิต และแต่ละสีที่เปร่งออกมาในช่วงเวลานั้นก็มีผลต่อรสชาติของมันด้วย

"แปลกนะ พอเธอเดินผ่านเจ้าพวกนี้ มันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงหมดเลย"
"แสดงว่าพวกมันชอบฉันแน่เลยคริส"

พูดเสร็จออดี้ก็หักแท่งคริสตัลมาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

"เหอะๆ.. คุ้นๆว่าสีนี้มันไม่ได้แปลว่าชอบนะ อาจจะตรงข้าม."
"ฉันรู้หรอกน่า แบร่ งั่มๆๆ"
".. แล้วนายไม่กินอะไรหน่อยเหรอคริส ?"
"อย่างว่านะ แร่พวกนี้แข็งเกินไปสำหรับฉัน แต่ไม่เป็นไรเราเตรียมเสบียงมา"

คริสหยิบแครอทแคระ ชิ้นพอดีคำขึ้นมาเคี้ยว
แครอทแคระมีความพิเศษกว่าแครอททั่วไป คือมันมีสารอาหารพอๆกับ
แครอทชิ้นใหญ่ๆ ทำให้อิ่มท้องแม้จะอันนิดเดียว เหมาะสำหรับพวกนักเดินทาง
และผู้พิทักษ์ เวลาเข้าค่ายหรือหลงทางในป่า แต่รสชาติมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"เป้ของนายเนี่ยมันมีทุกอย่างเลยนะ สมเป็นรองประธานจริงๆ"
"ไม่เห็นจะเกี่ยวกับรองประธานเลย มองฉันเป็นผู้พิทักษ์ดีกว่า"
"บู่..เห่อกับตำแหน่งผู้พิทักษ์จริงๆนะคริส"
"ฮะๆ แน่นอน แต่ยังเทียบชั้นซุปเปอร์สตาร์อย่างเธอไมได้หรอก"
"..."

คริส เธอไม่เหมือนกับฉันหรอก เธอทำทุกอย่างและได้มันมาด้วยความพยายาม
ฉันเห็นเธอทุ่มเทกับมันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งตำแหน่หัวหน้าห้อง ตำแหน่งรองประธาน
และก็ผู้พิทักษ์อีก ต่างกับฉัน.. ฉันมีพรสวรรค์ ฉันแค่พยายามนิดๆหน่อยๆก็
ก้าวมาถึงจุดนี้ได้อย่างไม่ยากเย็น ที่จริงแล้วฉันต่างหากที่เทียบเธอไม่ได้เลย

คริสลูบหัวออดี้เบาๆ แล้วยิ้ม

"เธออย่าคิดมากเลย ไม่มีใครมองเธอว่าหยิ่งหรอก"

เฮ่อ..ปลอบใจได้ถูกเวลาอีกแล้ว รู้สึกดีจัง แต่เสียใจด้วยนายเดาใจฉันผิด

"คิกๆ อุ๊บ.. ฮ่าๆๆ"
"เห? หัวเราะอะไรน่ะนั่น"
"ฮาๆ นายก็พลาดเป็นเหมือนกันเนอะ"
คริสเกาหัวอย่างงงๆ

"หืม!!"
"หือ ? อะไรเหรอคริส"

คริสคว้าเป้ขึ้นมา เขาหยิบเอาบางอย่างออกมาอย่างรีบร้อน
สิ่งนั้นคือ "ปืนพก" ขนาดพอดีมือ และจ่อไปที่ออดี้

"ฮะ.. เฮ่ เดี๋ยวคริส นายโกรธที่ฉันหัวเราะถึงขนาดเอาปืนมาจ่อเลยเหรอ"

เปรี๊ยง!

ร่างของออดี้ล้มลง..

"ไม่เป็นไรนะออดี้"
".ต..ต...ตาบ้า ทีหลังบอกฉันก่อนสิ ตกใจหมด"

ด้านหลังของออดี้ มีซากของสิ่งมีชีวิตรูปบอลเป็นพุ่มผลึกนอนแน่นิ่งอยู่
ออดี้และคริสเดินเข้ามาสำรวจใกล้ๆ

"เอ๋. เจ้านี่มันแมลงคริสตัลนิ มันแอบรวมอยู่กับแร่คริสตัล 6 สี ด้วยรึเนี่ย"
"เจ้านี่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมอนเตอร์ที่มีพิษร้ายแรงเลยนะออดี้ ถ้าถูกคริสตัล
ในตัวมันบาดเข้า ร่างกายจะเป็นอัมพาตชั่วขณะ แต่ถ้าถูกแทงลึกล่ะก็
อาจจะช๊อคตายทันที เพราะอุณหภูมิของร่างกายลดลงฉับพลัน"
"อ.. อืม ขอบใจนะคริส ที่ช่วยฉันไว้"
"ไม่เป็นไร ขืนซุปเปอร์ไอดอลเป็นอะไรไป เสียชื่อผู้พิทักษ์แย่เลย ฮะๆ"
"โธ่ ห่วงชื่อเสียงอีกนะ เอ้าส่งมาได้แล้ว"
"ส่งอะไร ?"
"อาวุธสำหรับฉันไง"
"ฮะๆ จะเอาไปทำไม.."

ออดี้ชี้นิ้วขึ้นด้านบน

รอบตัวของทั้งคู่เต็มไปด้วย แมลงคริสตัลที่แฝงตัวอยู่ในความมืด แต่เมื่อ
เพื่อนของมันที่ย่องไปหาเหยือถูกฆ่า พวกมันก็ตั้งใจจะรุมเหยื่อทันที

คริสรีบหยิบอาวุธให้กับออดี้ทันที!

"ฉันมีแต่เจ้านี่ แต่มันดูไม่เหมาะจะสู้กับพวกที่มีหนามรอบตัวแบบนี้ ทางที่ดี
เธออยู่ใกล้ฉันไว้ดีกว่าออดี้"
"ไม่เป็นไร ไอ้นี่แหละเหมาะมือฉันที่สุดแล้ว นายคิดว่าฉันเป็นใคร?"

พริบตาที่แมลงคริสตัลนับสิบ ม้วนตัวกลมหมุนพุ่งเข้ามาเป็นบอลหนาม
ออดี้ได้พุ่งกำปั้นกระแทกใส่ อย่างแม่นยำ เสียงแตกของคริสตัลดังกังวาล
ไปทั่วเป็นจังหวะติดๆกัน พวกแมลงที่มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นของแข็ง
แตกกระเด็นกระจายไปรอบๆพื้น

"ฝากด้านหน้าด้วยนะคริส"
"ฮะๆ จัดไป!"

คริสสะบัดตัวยิงกราด บอลหนามที่พุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำที่กลางตัวของ
เจ้าแมลงที่ไม่มีเกล็ดคริสตัลบดบัง ร่วงกองกับพื้นทีละตัวๆ

"ว้าย! แม่นจริงๆ ฝีมือดีขึ้นไปอีกนะคริส"
"เธอก็เหมือนกันแหละ สตันโกรฟนั่นยังใช้ได้คล่องเหมือนเดิม ใครจะไปรู้
ว่าเบื้องหลังไอดอลดัง จะเป็นสาวนักบู๊ได้ขนาดนี้"
"ไม่ค่อยรู้สึกว่าเป็นคำชมเลย.. แต่เอาเถอะ"

การที่ออดี้สามารถใช้มือเปล่าหักผลึกที่มีความแข็งมากกว่า 4 สีขึ้นไปได้
แสดงถึงพละกำลังของเธอมีมากกว่าชาวจันทรามากนัก โดยเปรียบได้ว่า
แร่ 3 สี มีความแข็งเท่ากับแก้ว 4 สีจะแข็งพอๆกับอัญมณีจำพวกพลอย
และทับทิม และตั้งแต่ 5 สีขึ้นไปจะแข็งพอๆกับโลหะผสม

"ที่ฉันหักแร่พวกนี้ได้ง่ายๆ ไม่ใช่ว่าฉันแข็งแรงมากหรอกนะคริส แต่ฉัน
ได้ยินและมองเห็น โครงสร้างในตัวมัเหมือนกับเสียงเพลงเบาๆ ฉันแค่
ขยับและเปลี่ยนจังหวะของมันนิดหน่อย มันก็หักแล้ว"
"เธอเคยเล่าให้ฉันฟังหลายครั้งแล้วออดี้ แต่ถ้าแบบนั้นเธอจะอธิบายเรื่อง
ที่เธอเคี้ยวมันได้เหมือนกับกัดก้อนน้ำแข็งบางๆยังไงล่ะ ?"
"ธ.ธ โธ่ ฉันไม่รุ้ เอาเป็นว่าฉันกินมันได้แล้วกัน เชอะ!"

ก.ก็ฉันไม่อยากให้เค้าเห็นว่าฉันดูแข็งแรงแข็งแกร่ง บึกบึนนี่หน่า..

ทลังจากนั้นทั้งคู่ก็กำจัดแมลงคริสตัลอีกหลายสิบตัว

"ออดี้ ฉันว่าพวกเราหลงทางแล้วล่ะ"
"หา! ได้ไง"
"มัวแต่รับมือกับพวกแมลงคริสตัล จนลืมทำสัญลักษณ์เอาไว้น่ะสิ"
"ไม่ได้นะคริส เย็นนี้ฉันมีคอนเสิร์ตอีก"
"ฉันรู้ เดี๋ยวฉันรีบหาทางเดี๋ยวนี้ล่ะ"

ระหว่างที่คริสกำลังเปิดแผนที่ที่เค้าเคยจดไว้ในตอนสำรวจครั้งแรกดู
ออดี้เห็นแมลงตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ผนังถ้ำด้านหลังคริส จึงรีบสวนหมัด
กระแทกเข้าไปอย่างรวดเร็ว

"อะ.. เอ๋?"

ทันทีที่หมัดของออดี้กระแทกนั้น ผนังก็แตกทะลุเข้าไปเป็นโพรงใหม่
เพราะทุ่มเต็มแรง ออดี้จึงเสียหลักล้มพาคริสเข้าไปข้างในโพรงด้วย
ทำให้ทั้งคู่ไถลกลิ้งลงมาด้านใน

"โอ้ย.. เจ็บๆๆ คริสเป็นอะไรไหม ?"
"อืม ไม่เป็นไร ถลอกนิดหน่อย"
"ขอโทษน๊า.."
"ไม่เป็นไรจริงๆ อย่าคิดมากๆ ที่สำคัญเรามาหาทางออกกันดีกว่า "
"เอ๋.?"
"หืม อะไรเหรอออดี้ ?"

คริสหันไปมองด้านหลัง พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ราวกับห้องโถงกว้าง
และสว่าง แต่มันสว่างจ้าจนรู้สึกผิดหูผิดตา ทั้งคู่ค่อยๆเดินไปที่ตรงกลาง
ในจุดกำเนิดแสง

"ว้าว มันสวยจังเลยคริส"
"ม.. ไม่จริงน่า!"
"เอ๋ ? ทำไมเหรอ มันไม่ใช่คริสตัลแสงอันใหญ่เหรอ?"
"ไม่ใช่ๆ นี่มันเป็นอะไรที่มีค่ากว่าคริสตัลแสงแบบเทียบกันไม่ได้เลย"
"หา! จริงเหรอ มันคืออะไร"
"ฟังแล้วอย่าตกใจนะออดี้ ถ้าเดาไม่ผิดเจ้านี่แหละ แร่ 7 สี"

ออดี้ถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก ผลึกคริสตัลเจ็ดสี แท่งเล็กๆยาวแค่
ต้นแขนของเธอ ที่ลอยทอแสงสว่างจ้าอยู่นั้นคือแร่เจ็ดสี สีที่มันส่อง
สว่างออกมาคือสีขาวแท้ ซึ่งเป็นสีที่เกิดจากการผสมของแสงทั้งเจ็ดสี
เข้าด้วยกัน แม้แต่คริสตัลแสงที่ให้แสงใกล้เคียงสีขาวที่สุด ยังมีสีเป็น
สีเหลืองอ่อนๆ ผลึกเจ็ดสีนั้นไม่เคยถูกพบมาก่อนในดวงดาวนี้ มันเป็น
เพียงแค่ตำนานที่ถูกเล่าขานมาเท่านั้น คริสเป็นหนึ่งในคนที่ชอบ
ศึกษาเรื่องแร่ส่องประกาย เขารู้จักมันดีทีเดียวจากหนังสือและเอกสาร

"คริสๆๆๆ ฉันกินมันได้ไหม ?"
"ยัยบ้า!ห้ามเลยนะ เธอไม่รู้หรอกว่ามันมีค่ามากแค่ไหน นี่เป็นการค้นพบ
ครั้งยิ่งใหญ่เลยนะ !"
"ก..ก็มัน น่ากินที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาเลย.."
"ไม่ได้ๆ ที่สำคัญอย่าไปแตะต้องมันเด็ดขาด ฉันว่าเราควรติดต่อผู้พิทักษ์
และนักสำรวจคนอื่นๆ ให้.."

ไม่ทันขาดคำ คริสได้เห็นออดี้กำลังเดินเข้าไปใกล้แร่ 7 สี

"ออดี้อย่า !!"

คริสตะโกนแล้ว รีบวิ่งเข้าไปห้าม

ทำไม.. ทำไมฉันถึงเดินตรงมาเรื่อยๆนะ ตะกี้คริสก็เตือนฉันแล้วไม่ใช่เหรอ..
รู้สึกเหมือนกับ..ถูกสะกด สีขาวแท้มันสวยเหลือเกิน ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้
ฉันใกล้มันเรื่อยๆแล้ว ใกล้มันเรื่อยๆ.. ใกล้แล้ว แสงจ้าขนาดนี้แต่ฉันไม่รู้สึก
แสบตาเลย มองเห็นเจ้าคริสตัลนี่ชัดเจนเลยล่ะ รูปร่างมันสมมาตรดีจริงๆ
เป็นแท่งยาวๆ เห.. ผิวของมันเรียบเนียนมากเลย ได้สัมผัสแล้วรู้สึกดีจริงๆ
ชักอยากรู้รสชาติของมันซะแล้ว ขอหักซักนิดนึงนะ นิดเดียวจริงๆ ไม่มีใคร
รู้หรอก อะ.. เอ๋ แข็งจัง ฮึบบ.. หักไม่ได้!? ทำไมละ

ทำนองอันซับซ้อนมากมายแถมดังกังวาลเข้ามาในหูของออดี้ มันเป็นจังหวะ
ของคริสตัล 7 สี ซึ่งต่างจากคริสตัล 6 สีลิบลับ เธอมองเห็นทำนองนั้นก็จริง
แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะแกะมัน มันแข็งแรงมาก ออดี้พยายามแกะมัน

"อย่าออดี้! ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่มากับแสงนั่น"

คริสพยายามควานหาตัวออดี้จากแสงจ้า เขาไม่คุ้นเคยกับแสงขาวแท้
แบบนี้ แม้ว่ามันจะเหมือนแสงของดวงตะวัน แต่มันดูน่ากลัวและไม่เป็น
ธรรมชาติเอาเสียเลย แถมยังมีกลิ่นไม่ชอบมาพากล

กึก.. ใช่ จังหวะนี้แหละ เธอเสร็จฉันแน่เจ้าคริสตัลตัวน้อย!

ทันใดนั้นเองก็เกิดแผ่นดินไหวภายในถ้ำอย่างรุนแรง ทั้งออดี้และคริส
ต่างกระกระเด็นไปคนละทิศ ทั้งคู่มองเห็นลำแสดงของคริสตัล 7 สี เปลี่ยน
เป็นสีดำ กระจายออกมาหลายแฉก แสงแต่ละเส้นพุ่งเข้ามาบรรจบกัน
ม้วนเป็นเส้นเดียว ปรากฏเป็นศรีษะของสัตว์ขนาดใหญ่มหึมา

"อึ๋ อะไรน่ะ!"
"มันอาจจะเป็นสัตว์ผู้พิทักษ์คริสตัล 7 สี หนีเร็ว!ก่อนมันจะรวมตัวกัน"
"อื้มม!"

ทั้งคู่รีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันการ! กลุ่มก้อนของลำแสงสีดำนั้น
พิ่งเข้ามาด้านหลังของออดี้ ออดี้หันกลับมาซัดกำปั้นเข้าไปที่ลำแสง
แต่ทันทีที่กระทบกับแสง สตันโกรฟถึงกับขาดกระจายทันที เบื้องหน้า
ในสีดำปรากกฏดวงตาดวงใหญ่ สบประสานกับออดี้

..

"อ๊าาาา!!"

ออดี้กรีดร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บปวด คมเขี้ยวในความมืดนั้น
กระชากหูข้างซ้ายของเธอไป

ร่างกายของแสงสีดำนั้นหลอมรวมเป็นร่างของสัตว์ร้ายตัวมหึมา กระแทก
กับเพดานของถ้ำถล่มจนเห็นท้องฟ้าด้านนอก เสียงคำรามดังสนั่น
พร้อมเคี้ยวหูซ้ายของออดี้ที่ฉีกขาดออกมาด้วยความเอร็ดอร่อย
คริสรีบวิ่งกลับมาหาออดี้ และเล็งปืนไปข้างหน้า

"เจ้านี่มัน..คริสตัลดราก้อน.. อ.ออดี้เป็นยังไงบ้าง ออดี้! "

ร่างของมังกรที่ใหญ่โตบดบังทิวทัศน์ แสดงถึงความสิ้นหวังที่กำลังจะมาเยือน

----------------------------
ตอนก่อน [link]
ตอนต่อ [link]
--------------------------
ตั้งใจให้จบแชปเตอร์แรกในตอนนี้ แต่คิดว่า อีกซํกตอนดีกว่า
เดี๋ยวจะยาวเกิน : P