CA Fic:3 Lunar gifted eyes_2

Crysty Auditio Fiction "Luna Gift Eye"
Program by
Sai : painting
Photoshop CS5 : Filter color
Time 4 hr

ภาพนี้เป็นหนึ่งในน้อยๆภาพจริงๆครับที่วาดได้ตรงกับที่คิดไว้ แม้ว่า
บรรยากาศจะผิดไปจากที่ตั้งใจไว้นิดหน่อย หูและผมของออดี้ปรับคืน
เป็นสีขาวยากมั๊กๆ (ปรับแล้วไม่สวย) ก็เลยปล่อยให้ออกแดงๆม่วงๆ
ไปเลยแล้วกัน : P ทำให้ภาพนี้เสียเวลาไปกับเรื่องการปรับสีมากยิ่งกว่า
รายละเอียดบนตัวเสียอัก ^^" เอาล่ะครับ ไปดูต่อกันดีกว่า

--------------
เนตรพรจันทรา 2

ตาเฒ่าจับจ้องดวงตานั้นด้วยความสงสัย แต่เขาเองก็อยากจะทำให้มัน
แน่ใจมากกว่านี้

"ออดี้ รอบนี้ตาจะเอาจริงแล้วนะ"
"เอ๋? แล้วที่ผ่านมาคุณตาไม่ได้เอาจริงเหรอคะ ต้องโม้แน่ๆเลย"
"สัมผัสมันด้วยร่างกายเองแล้วจะรู้ว่า ทำไมตาถึงได้เป็นผู้พิทักษ์ในตำนาน
จนเจ้าคริสมันต้องตามตาต้อยๆ"

เอ๋ๆๆๆ เอ๋!? รอบๆตัวของคุณตามีบรรยากาศแปลกๆออกมาด้วย มันดูคล้ายๆ
กับตัวโน๊ตเลย อ๊ะ (ขยี้ตา) ใบไม้ก็มี พุ่มหญ้าก็มี เอ๋! ไม่สิมีทุกอย่างเลย
แต่สีของมันแตกต่างกันไปหมด

"รับมือ ออดี้!"
"ค.. ค่ะ!"

ร่างของตาเฒ่า เคลื่อนที่มาเร็วยิ่งกว่าเคย แต่สิ่งที่แตกต่างจนน่าตกใจคือ
ร่างนั้นถูกแบ่งออกไปเป็นร่างย่อยๆ 3 ร่าง แต่ละร่างเข้าโจมตีออดี้ด้วยวิธี
ที่ต่างกัน ทั้งกระโดดถีบ กระแทกอุ้งมือ และใช้หลังกระแทก เป็นจังหวะ
ที่ต่อเนื่อง ออดี้แทบไม่ทันตั้งตัว เธอตั้งการ์ดรับไว้ไม่ทันซักท่วงท่า
เป็นอีกครั้งที่เธอต้องทรุดลงไป

"เป็นไงบ้างหลานรัก นี่ขนาดตาบอกก่อนล่วงหน้าแล้วนะ"
"อ่อย.. หนูมึนไปหมดเลยคะตา"
"หึๆ งั้นรอบต่อไปตาจะเพิ่มเป็น 4 นะ เอ้าลุกขึ้น"
"หา!?"
"ตั้งสมาธิดีๆ อย่ากระพริบตาล่ะ"
"ฮึ! ได้เลย มาเลยคะ คุณตา สบายมาก"

รอบนี้มา 4 จริงๆ แถมตาเฒ่าเองก็ไม่ได้ใช้จังหวะเดิมเสียด้วย สมเป็น
ผู้พิทักษ์ในตำนานโดยแท้ ทว่าทุกท่วงท่ากลับถูกออดี้รับและหลีกได้หมด
อย่างไม่น่าเชื่อ

"แฮ่กๆ ล. หลานหลบได้หมดเลยนิ ทำได้ยังไง"
"อะเร๊ะ? ก็คุณตาโจมตีหนูมาแค่ครั้งเดียวเองไม่ใช่เหรอค่ะ ?"
"เห..!"

ตาเฒ่านึกในใจ แม้ว่าตัวเองจะชราภาพ แต่เขาไม่ได้ทำพลาดอย่างแน่นอน
อย่างน้อยหลักฐานก็อยู่ที่เสียงหอบแฮ่กๆ นี่ เป็นการใช้พลังไปจำนวนมาก
กับการโจมตีเมื่อครู่ เขาชักแน่ใจบางอย่างขึ้นมาแล้ว

เขารวบรวมสมาธิอย่างแรงกล้าอีกรอบ เงาซ้อนทับผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต
เชิดฉายบดบังร่างอันแก่ชรานั้นไปหมด รอบนี้การโจมตีของตาเฒ่า ไม่สิ..
ผู้พิทักษ์ในตำนาน จะไม่มีการเตือนก่อนล่วงหน้า ด้วยร่างแยกนับไม่ถ้วน
ร่างนั้น เข้าโจมตีออดี้ด้วยศิลปะการต่อสู้ทุกแบบที่ชาวจันทรามี แม้กระทั่ง
วิชาที่ถึงขั้นปลิดชีพหลานตัวเองได้ ! ออดี้ที่ไม่ทันตั้งตัวเร่งรับการโจมตี
อย่างทุลักทุเล เธอเลี่ยงจุดตายหลายๆจุดด้วยสัญชาติญาณ

ตัวโน๊ต นี่มันโน๊ตเพลงจริงๆด้วย รอบนี้เป็นสีแดงฉานเลย ถึงจะมี
ปนๆกับสีอื่นนิดๆ อ๋า มันวิ่งพล่านไปมาไม่หยุด ว้าย.. เร็วจัง
โอ้ยย. อั๊ก อ๊าาา เจ็บๆๆ แต่ๆๆ ฉันเริ่มจับจังหวะของมันได้บ้างแล้ว
ถึงว่าการได้ยินมันน่าจะทำให้เราจับใจความได้ง่ายกว่านี้ แต่แบบนี้ก็
ไม่เลวเหมือนกันนะ

ออดี้เริ่มแปลกใจมากขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าแม้กระทั่งร่างของเธอก็มีตัวโน๊ต
กระจัดกระจายเป็นจังหวะ แทนที่อวัยวะทุกส่วน

ถ้าฉัน.. จะเปลี่ยนโน๊ตของฉันเป็นสีแบบนั้นบ้าง ต้องทำยังไงนะ..
ใช่แล้ว เราต้องจินตนาการถึงเสียงที่เคยได้ยินมาว่ามันคล้ายๆกับ
เสียงแบบไหน.. ยังๆ ยังไม่เหมือน นี่มันสีเหลือง ไม่ใช่ๆ นี่มันสีชมพู
ย.. ยากจัง ฉันต้องการสีแดง และมันต้องใหญ่กว่านี้ด้วย

ด.ได้แล้ว !

ร่างของออดี้ในมุมมองของผู้พิทักษ์ในตำนาน ถูกแยกออกมาเท่ากับจำนวน
ของร่างแยกของเขา ทุกร่างตอบรับและรับการโจมตีทุกท่วงท่าไว้ได้
อย่างหมดจด

คราวนี้ล่ะ ฉันจะทำให้มันใหญ่กว่า ด้วยสีน้ำเงิน!

ทุกร่างแยกของออดี้และของผู้พิทักษ์ถูกรวบ และรวมกันเป็นร่างเดียว
เธอสวนการโจมตีสุดท้ายของตาเฒ่าด้วยฝ่ามือในท่วงท่าแบบเดียวกับเขา
เข้าที่กลางอก ร่างผู้พิทักษ์นั้นถูกพัดปลิวกระจายหายไปเหมือนกับพายุทราย
กลับคืนเป็นร่างของตาเฒ่าเช่นเดิม แรงทั้งหมดนี้ทำเอาเขาทรุดลงไป

"คุณตาคะๆ เป็นอะไรรึเปล่า !?"
"แค่กๆ..ไม่เป็นไรๆ แค่เหนื่อยน่ะ แต่ทำได้ไม่เลวเลยนี่หลาน"
"แฮ่ๆๆ"
"หลานรู้ไหม เพราะหูที่ขาดไปมันทำให้พลังของหลานอีกอย่างถูกปลุกขึ้นมา"
"เอ๋ ? จริงๆจะว่าไป หนูก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน มันเป็นอะไรที่ไม่คุ้นเคยเลย"
"หึๆ นั่นน่ะคือการเบิกโน๊ตตัวที่ 8 ของตัวหลานแบบเดียวกับที่ตาทำเมื่อครู่"
"โน๊ตตัวที่ 8 ? มันไม่ได้มี 7 ตัวเหรอค่ะตัวดน๊ตที่ว่า ?"

ตาเฒ่าทุบที่หัวของออดี้อย่างแรง

"แง.. คุณตาทำอะไรอ่ะ.."
"เจ้าเด็กบ้า! จริงๆหลานน่ะขับขานได้ถึงโน๊ตตัวที่ 9 ด้วยซ้ำ"
"อ๋อๆ จะว่าไปในเมืองก็มีคนมาขอให้หนูขับขานโน๊ตตัวที่ 9 เหมือนกัน"

ตาเฒ่าลุกขึ้นมาและนั่งข้างๆออดี้ และค่อยๆพูดถึงเรื่องราวของพลัง
ในโลกที่แตกต่างออกไปจากคนทั่วๆไป

ตามทฤษฎีบนกระดาษ ตามเสียงธรรมชาติแวดล้อม และสิ่งมีชีวิต
จะมีเสียงที่ตรงกับโน๊ตที่ถูกคิดขึ้นเป็นดนตรีเพียง 7 เสียงหลัก
แต่จะมีบางคนที่มีความพิเศษในการควบคุมจังหวะเสียง และความสามารถ
ที่เหนือออกไปตามจินตนาการของตนเองนั่นคือพลังของโน๊ตตัวที่ 8
นั่นคือพลังที่ตาเฒ่าใช้ในการจำลองจังหวะของตนเอง ให้แบ่งออกมา
เป็นร่างกลายจำแลง จังหวะนั้นสะท้อนไปถึงการมองเห็นได้ยิน และสัมผัส
ซึ่งน้อยคนนักที่จะมีพลังนี้ครอบครอง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด

สำหรับโน๊ตตัวที่ 9 นั้นต่างออกไปโดยสิ้นเชิง มันไม่ได้ถูกสร้างด้วยธรรมชาติ
และมันไม่มีในเครื่องดนตรี มันไม่สามารถถูกสร้างและเลียนเสียงได้เลย
จังหวะนั้น ได้ยินแม้กระทั่งคนที่หูหนวก และก็ตอบรับกับทุกสิ่งมีชีวิต
บนจักรวาล

"พลังโน๊ตตัวที่ 8 ของหลาน มันคล้ายกับท่านราชินีมากเลย"
"เอ๋ ท่านราชินี? แต่ประเทศนี้ไม่มีระบบกษัตริย์แล้วนิค่ะคุณตา"
"ไม่ใช่ราชินีบนดาวดวงนี้หรอก เธอคนนั้นคือ ลูนาส ราชินีแห่งจันทราจักรพรรดิ
ตาเคยพบเธอตอนสงครามระหว่างดวงดาวสมัยตายังอายุเท่าหลาน"
"โห! ใช่ที่คุณตาเคยเล่าให้ฟังใช่ไหมค่ะ ที่เขาเกณฑ์ผู้พิทักษ์จากดาวบริวาร
ไปสู้รบกับชาวจันทร์สีน้ำเงิน"
"ใช่แล้ว เราสู้รบกันหนักมาก แต่สิ่งที่ทำให้เราชนะนั่นคือ.. เนตรพรจันทรา พลัง
ของโน๊ตตัวที่ 8 ของราชินี ."
"เนตรพรจันทรา.."
"ถึงจะแค่พริบตาเดียว แต่ตาก็เห็นมันชัดเจน นัยย์ตาอันเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
สว่างเรืองรองภายในดวงตาสีดำประกาย"

แม้ว่าในสมัยนั้น ชาวจันทราบริวาร จะร่วมสู้รบไปด้วยกับราชินี "ลูนาส"
แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจ และล่วงรู้ถึงพลังของราชินีเลยแม้แต่คนเดียว ตาเฒ่า
ในสมัยหนุ่มๆนั้นก็ได้แต่เพียงวิเคราห์เท่านั้น

"จะว่าไปราชินีเองก็มีร่างกายเหมือนกับพวกชาวจันทร์สีน้ำเงินแบบหลานเลยนะ"
"เอ๋ จริงเหรอค่ะ! แต่ชาวจันทราไม่ชอบหนูเพราะมีร่างกายแบบนี้ทั้งๆที่ราชินี
ก็เป็นแบบเดียวกันนิค่ะ"
"หลานลำบากเพราะว่าการยึดอาณานิคมของพวกชาวจันทร์สีน้ำเงิน มันฝังใจ
พวกชาวจันทราที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องสู้รบ และก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้เห็นราชินีด้วย"
"แล้วราชินีมีหูแบบหนูไหมค่ะ.. เอ่อ แบบที่ไม่แหว่งไปข้างนึงนะคะ แหะๆ"
"ตาก็จำไม่ค่อยได้ แต่คิดว่าไม่มีนะ ถ้ามีมันคงจะชัดเจนจนเป็นจุดเด่นเลยล่ะ"

จู่ๆออดี้ก็ก้มลงไปพร้อมกับเอามือกดไว้ที่ท้อง ดวงจันทร์เสี้ยวในตาของเธอ
ก็ค่อยๆ หายไปด้วย

"ออดี้ ! หลานเป็นอะไรไป"
"คุณตาค่ะ ฮือ.."
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
"หนูหิวสุดๆเลยค่า.."

ตาเฒ่าหัวเราะดังออกมา เขาอุ้มหลานรักตัวน้อยๆพาดไว้ที่หลัง แล้วเดินไป
ที่บ้าน อากาศเริ่มเย็นลง เป็นเวลาพลบค่ำของวันพอดี ดวงดาวที่เห็นใน
ตอนกลางวัน เจิดจรัสชัดเจนมากในตอนกลางคืน

"บนเขานี้ เห็นดาวชัดจังเลยนะคะคุณตา คิกๆ ได้ขี่หลังคุณตาด้วย"
"หุๆ เหมือนกับสมัยก่อนเลยเนอะ"
"ฮิๆ หนูมีความสุขจังเลยค่ะ"
"มีความสุขแล้วทำไมต้องน้ำตาไหลด้วยล่ะ"

ความสุขบางอย่างนั้น มันเกิดมาจากการได้สุขร่วมกันกับคนบางคน
สิ่งที่สะเทือนใจออดี้ นั่นคือช่องว่างที่หายไปของเด็หนุ่มคนนึง ที่เคย
พูดคุย และเดินตามมา แม้ว่าเธอจะลืมมันไปแล้ว แต่ใจของเธอนั่นไม่เคยลืม
...

เย็นนั้น ออดี้ได้สวาปามคริสตัล 4 สี ของตาเฒ่าจนหมดคลัง

"ให้ตายเถอะ หลานกินเก่งกว่าเดิมอีกนะเนี่ย"
"แฮ่ๆ หนูกินเยอะไปรึเปล่าคะ"
"เยอะไม่เยอะ หนูก็กินจนเกลี้ยงโกดังของตาเลยล่ะ"
"ฮี่ๆๆ ก็หนูหิวหลังจากใช้เนตรนั้นไปอะค่ะ"
"หืม.. แสดงว่ามันต้องมีเชื้อเพลิงเป็นแร่พวกนี้สินะ ตาคงต้องจดบันทึกแล้ว"
"ค่า ตามสบายคะคุณตา"
"อะ. นี่แว่นของหลาน"
"คุณตาเก็บไว้เถอะค่ะ หนูไม่ต้องใช้มันแล้ว ตาของหนูเห็นชัดแจ๋วเลย วู้!"
"เนตรนี้มีประโยชน์ดีนะ งั้นตาจะเก็บไว้แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้หลานจะไปเรียนไหม"
"ตอนแรก หนูว่าจะอยู่ที่นี่ซักพักแต่คิดไปคิดมา หนูหยุดมานานแล้ว.."
"งั้นไปเถอะหลาน ไม่ต้องห่วงตาหรอก"
"ค่ะ คุณตา"

จบไปอีกวันที่ออดี้ได้รับรู้อะไรใหม่ๆ จากการกลับมาบ้านเกิดครั้งนี้ มันช่าง
คุ้มค่าเหลือเกินที่ได้กลับมา แม้ว่าจะมีเจ็บตัวบ้างก็ตาม

แสงอาทิตย์ยามเช้าบนเขาที่เคยเต็มไปด้วยหมอกควัน ในวันนี้เห็นทุกอย่าง
ชัดเจน ราวกับเป็นรุ่งอรุณที่พิเศษในรอบหลายปี สาวน้อยในชุดนักเรียน
ผมยาวสีขาวพริ้วไสว เป็นประกาย เดินออกจากบ้านเล็กๆสูดอากาศสดชื่น

"คุณตา ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะค่ะ หนูไปเรียนแล้วนะคะ"
"ออดี้ หลานเข้ามาใกล้ๆตาหน่อยสิ"
"เอ๋.. คะ"

ตาเฒ่าผูกผมที่เรียวยาวของออดี้ไว้ที่ข้างซ้าย ข้างเดียวกับหูที่ขาดไป
ด้วยยางรัดล้อมรอบด้วยผ้าใสสะท้อนแสงเหมือนใยแก้ว มันเป็นของมีค่า
ถูกทอขึ้นด้วยคริสตัล5 สี

"ยางรัดผมอันนี้ เป็นของหญิงสาวที่ตาเคยรักมากที่สุด ตาเสียเธอไปใน
ตอนสงครามกับพวกชาวจันทร์สีน้ำเงิน"
"เอ๋!? ให้ของแบบนี้หนูจะดีเหรอค่ะ หนูรับมันไว้ไม่ได้หรอก"
"หลานน่ะ กังวลเรื่องหูข้างซ้ายใช่ไหม ถ้าผูกผมไว้แบบนี้มันก็ดูเหมือนกับ
หูของหลานแล้ว"
"ขอบคุณมากค่ะคุณตา แต่ยางรัดอันนี้.."
"ตอนนี้ ผู้หญิงที่รักและสำคัญที่สุดของตาก็คือตัวหลานไง"

"คุณตาค่ะ ! ฮือๆๆ"

ออดี้ซบลงที่อกของตาเฒ่า แต่ไม่นานเธอก็เงยหน้าและเช็ดน้ำตา

"หนูสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าหนูจะทำให้พื้นที่ว่างนั้นเต็มไปด้วยคนที่หนูรัก
ดังนั้น หนูจะเข้มแข็งค่ะ"
"ดีมากๆ สมเป็นหลานตาจริงๆ"
"แฮ่ๆ"
"เอ้า รีบๆไปได้แล้วเดี๋ยวสายนะ"
"ค่า!"

ร่างของสาวน้อยที่มีหูยาวไม่เท่ากัน ถูกทดแทนไว้ด้วยปลายผมเรียวยาว
เธอกางแขนและยิ้มให้กับท้องฟ้าและแสงแดด อย่างร่าเริง
พร้อมที่จะลุยวันใหม่นี้อย่างสดใส

----------------------
ตอนก่อน [link]
ตอนต่อ [link]
------------------------------

เป็นตอนที่เขียนมันส์จนทะลุคอมเม้นของ DA เลยครับ ^^"
ขอบคุณทุกคนมากนะครับที่ เข้ามาอ่านกัน
ในตอนนี้ เผยความลับและเงื่อนงำหลายๆอย่างของหนูออดี้เยอะเลย
อยากให้ถึงตอนที่เจอกับตัวละครของเพื่อนๆไวๆจัง ><

ขอบคุณน้องแหมว ที่ช่วยเรื่องไวยกรณ์
ภาษาอังกฤษมากเลยครับ !