CA Fic:6 Lost_Melody3

Crysty Auditio Fiction " Lost_Melody3"
OC Digitan by
Program by
iPad Notes : Document
Photoshop CS5 : Painting,Filter color
Time 3 Hr (CG)
------------------------
ภาพนี้ลองเปลี่ยนจาก SAI มาเป็น Photoshop ล้วนๆดูครับ ปกติ Fic ทุกภาพ
จะใช้ SAI หมด แต่หลังๆชักติดใจการลงแปลงของโฟโต้ขึ้นมาซะงั้น
ภาพนี้ผมลงพื้นด้วยสีชมพูก่อนแล้วค่อยลงสีทับ เลยทำให้ผมของดิจิตันที่น่าจะ
เป็นสีขาว กลายเป็นสีชมพูไปซะงั้น ^^" จะแก้คืนก็คุมโทนลำบาก ตอนนี้
ขอสีนี้ไปเลยแล้วกัน

------------------------
ทำนองที่หายไป 3

เบื้องหน้าของพวกออดี้คือซากยานขนาดเล็ก ที่แม้จะเต็มไปด้วยคราบของ
เศษทรายและรอยแตกชำรุดแต่มันก็ยังดูใหม่ ลักษณะของยานลำนี้เหมือน
กับการเอาเศษชิ้นส่วนเครื่องยนต์จากภาหนะหลายๆชนิดมาประกอบเชื่อม
โยงกันอย่างประณีต

"อืม.. ไม่เคยเห็นภาหนะแบบนี้มาก่อนเลย ดิฉันสงสัยว่ามันอาจจะมาจาก
ดาวดวงอื่น"
"เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะคะ เรารีบเข้าไปกันดีกว่า!"
ออดี้รีบร้อนด้วยความเป็นห่วงเพื่อนๆ

ตึกๆ ตึกๆ..
เห? เสียงอะไรน่ะ เสียงหัวใจเต้น? มันใกล้เข้ามาเรื่ยๆ

ผลั่ก!!
"หวาๆๆ"
ร่างของออดี้กระเด็นออกมาจากยาน พร้อมแคร์และการ์ดคุ้มกันคลุกบน
พื้นทราย

"อุย.. เจ็บๆ"
"น.หนีเร็วยัยขี้เรื้อน!"
แคร์พูดทันทีที่ลุกขึ้นมา

แสงเลเซอร์สีแดงพุ่งออกมาจากปากประตูยานไปทางออดี้
"ย..แย่แล้วหลบไม่ทันแน่เลย!"

พริบตานั้นกระเป๋าหนังที่สะพายไว้ด้านข้างได้ทะยานขึ้นมารับลำแสงนั้นไว้
จนเนื้อผ้าแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆปลิวว่อนเป็นขี้เถ้าด้วยความร้อนสูง
คริสตัลแท่งยาวเท่าข้อศอกรอบตัวพันด้วยแร่ทองสีอำไพ ส่องสว่างอย่าง
ไร้รอยขีดข่วน

"ครีสตี้! ออกมาช่วยฉันเหรอ (กอด)"
ทุกคนต่างจดจ้องไปที่ประตูยานและเตรียมอาวุธออกมาพร้อม แคร์และ
ผู้จัดการถือปืนพกลำแสงที่แม้จะมีประสิทธิภาพด้อยกว่าปืนของพวกผู้พิทักษ์
ที่เป็นดินปืน แต่ข้อดีคือมันยิงได้เร็วและคล่องตัวกว่าส่วนการ์ดคุ้มกันใข้
ปืนช๊อตกันที่มีพลังทำลายสูงขนาดล้มโกเลมหินขนาดใหญ่ได้ แน่นอนว่า
ออดี้ก็สวมถุงมือ "สตันโกลฟ" เหมือนครั้นที่ออดิติโอ้ใช้ต่อสู้ร่วมกับคริส

"ข้างในนั้นมีอะไรเหรอแคร์"
"ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน มันมืดมากเลยมองไม่เห็น"
"ก.กระผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหลับอยู่ พอจะช่วย ก็เหมือนกับวูบๆหมดแรง
จากนั้นก็มีอะไรซักอย่างโผล่ออกมา"
"หิม เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ เป็นชาวดาวนี้รึเปล่า?"
"ถ้าผมมองไม่ผิด เธอดูเหมือนกับชาวจันทราสีน้ำเงินเหมือนท่านออดี้เลยครับ"

ออดี้หูผึ่งทันทีที่ได้ยินเรื่องชาวจันทราสีน้ำเงิน แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึก(ดีใจ) เอาไว้
เพื่อเตรียมรับกับสถานการณ์เบื้องหน้าก่อน

ตุบ ตุบ .. เสียงฝีเท้าดังขึ้นในสภาวะที่เงียบงันสอดคล้องกับเสียงเต้นหัวใจของ
ทุกคนในที่นี้ มันค่อยๆใกล้เข้ามาที่ประตูทางออก แต่ทว่าเสียงมันดังเกินกว่า
ที่จะเป็นเสียงเท้าของเด็กผู้หญิง ?

!! ลำแสงเลเซอร์กระหน้ำยิงมาอีกระลอก ทุกคนที่เตรียมตัวพร้อมอยู่แล้ว
สามารถหลบหลีกได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เหลือเพียงฝุ่นที่ฟุ้งจากทราย
ที่ได้รับแรงอัดจากลำแสงเต็มไปหมด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหากับชาวจันทราที่มี
ประสาทรับรู้เสียงเป็นเลิศเท่าไหร่ ผู้จัดการแคร์และการ์ดต่างระดมยิงในจุด
เดียวกันตามสัญชาติญาณ

"ฮึ. โดนไปขนาดนี้คงเป็นเศษฝุ่นไปแล้วมั้ง"
แคร์ลดปืนลงในขนะที่คนอื่นๆยังยิงต่อ

ฝุ่นยิ่งฟุ้งกระจายหนักขึ้นจากแรงกระหน่ำโจมตี ทว่าเสียงฝีเท้านั้นยังไม่หยุด
พร้อมลำแสงที่ยิงออกมาพุ่งไปทางแคร์
"กรี๊ด!?"
ร่างสายฟ้าของออดี้พุ่งเข้ามาคว้าตัวแคร์หลบลำแสงนั้นได้อย่างเฉียดฉิว
"ไม่เป็นไรตรงไหนนะแคร์?"
"ย.ยุ่งน่า ช.ชั้นแค่ประมาทไปหน่อยเท่านั้นเอง"
"แฮ่ๆ งั้นก็ดีแล้วจ้า"

โธ่ ทำไม..ชั้นถึงได้ถูกยัยขี้เรื้อนนี่ช่วยเหลือติดกันถึงสองครั้งได้เนี่ย งี๊ดดด
มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยเวลาเห็นสีหน้าไร้เดียงสานั่น (หน้าแดง)

หลังจากช่วยแคร์แล้วออดี้ได้ใช้กายาสายฟ้าอีกครั้งและพุ่งเข้าหาศัตรูที่ยัง
ไม่เห็นรูปร่างด้วยความเร็วสูง สตันโกลฟดูเข้ากันได้ดีกับร่างสายฟ้าเป็นอย่างยิ่ง
มันทำให้จังหวะของประจุไฟฟ้ารวมเข้าไปในกำปั้นของออดี้ได้อย่างหนาแน่น

คริสตี้ ช่วยป้องกันลำแสงให้หน่อยนะจ๊ะ ฉันจะเพ่งสมาธิไปที่จุดๆเดียว
และจะได้รู้ซักทีว่าเราสู้กับอะไรอยู่ เพราะว่า

.. ฉันมองไม่เห็นจังหวะชีวิตของเจ้านี่เลย..

เปรี๊ยง!!

เสียงกระแทกหมัดของออดี้เข้าอย่างจังดังสนั่น พร้อมเส้นสายฟ้าขนาดใหญ่ที่
ปลดปล่อยออกมาจากสตันโกลฟ แรงกระแทกนี้ปัดเป่าฝุ่นควันเศษทรายออก
เป็นวงกว้าง สิ่งที่บดบังร่างของศัตรูจางหายไปหมดแล้ว ทุกคนต่างเพ่งสายตา
จดจ่อไปยังจุดนั้นพร้อมกัน

การ์ด "น.. นี่มัน."
ผู้จัดการ "โห"
แคร์ "ฮึ ก็กะๆไว้แล้วล่ะนะ"
ออดี้ "หวา.."

สิ่งที่ถูกออดี้กระแทกจนล้มลงนั้น คือหุ่นยนต์ขนาดใหญ่ที่มีแขนขาและติดอาวุธ
ร่างของมันประกอบด้วยเศษวัสดุเหลือใช้เช่นเดียวกับตัวยานอวกาศ และก็ทำได้
ประณีตมากเช่นกัน

"เห หุ่นยนต์หรอกเหรอเนี่ย น่าผิดหวังจัง"
ออดี้ทำหน้าเซ็งๆ
"ยัยบ้า ถ้าเป็นร่างเนื้อโดนไปขนาดนี้คงเป็นปุ๋ยไปแล้วย่ะ"
"จากที่เห็นหุ่นมาเยอะ กระผมรู้สึกว่ามันเป็นหุ่นแบบต้องมีคนขึ้นขับนะครับ"
"อ๊ะ ระวังนะ ดิชั้นรู้สึกได้ว่ามีอะไรขยับอยู่ข้างใน"

ฝาหน้าของหุ่นเปิดออกมา ด้านในนั้นมีเด็กผู้หญิงผมสีขาวยาวปะบ่า เสื้อสีน้ำเงิน
ใส่อุปกรณ์ที่คล้ายๆกับหูฟัง ผิวสีขาวราวกับตุ๊กตา

"เอ๋ๆ นี่เหรอคุณการ์ด ชาวจันทราสีน้ำเงิน"
ออดี้เข้าไปดูใกล้ๆ
"ร.. ระวังนะครับ เอ เท่าที่ผมจำได้ ถึงขนาดรูปร่างจะใกล้เคียงกัน แต่เธอคนนั้น
ผมยาวกว่านี้เยอะครับ"
"ฮึ แล้วจะทำยังไงกับยัยนี่ล่ะ โจมตีพวกเราแบบนี้อาจจะเป็นศัตรูก็ได้"
"เดี๋ยวนะแคร์ น่าแปลกจัง ฉันมองไม่เห็นจังหวะชีวิตของเด็กคนนี้เลย"
"หา ว่าไงนะยัยขี้เรื้อน หรือว่ายัยนี่ตายแล้ว!"

สิ้นคำพูดของแคร์เด็กสาวผมสีขาวพรวดตื่นขึ้นมาทันทีพร้อมพูดว่า
"ย..ยังไม่ตายค่าา!!"

การตื่นขึ้นมากระทันหันทำเอาทุกคนสะดุ้งกันเลยทีเดียว

เหๆๆ ยังมีชัวิตอยู่เหรอเนี่ย แต่โน๊ตแบบนี้มันอะไรกัน? ไม่เหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตเลย
มันเหมือนกับ..

"พวกแก! บังอาจเข้ามาทำร้ายคุณหนูเนเน่ ชั้นจะจัดการให้หมดเลย"

เสียงของเด็กคนนี้ดูฮึกเหิมมาก แสดงถึงความจงรักภักดี
เธอเข้าจู่โจมคนใกล้ตัวสุดด้วยการกำปั้นน้อยๆ อย่างสุดแรง
ผัวะ!
ออดี้ถูกโจมตีเข้าที่หน้าอย่างเต็มเหนี่ยว อย่างไม่ทันตั้งตัว

"เป็นไงล่าา หมัดทลายภูผาของชั้น ฮะๆๆ"
เด็กสาวหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ

"อุย.. แรงแบบนี้อย่าว่าแต่ภูผาเลย ก้อนหิน เอไม่สิยังทำให้ก้อน
เยลลี่แตกไม่ได้เลยมั้ง แหะๆ"
คำพูดอย่างตรงไปตรงมาทำเอาเด็กน้อยถึงกับวีนแตก ไล่ทุบออดี้ไม่ยั้ง
ออดี้อาศัยจังหวะคว้ามือของเด็กสาวมาดู แล้วประกบเข้ากับมือตัวเอง

"ว้าว เท่ากันเป๊ะเลย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้เห็นคนมีแบบเดียวกัน"

สำหรับออดี้นั้น การได้รับรู้ถึงอีกเสี้ยวนึงของเผ่าพันธุ์นั้นเป็นเรื่อง
น่ายินดีมากจนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่

"เดี๋ยวก่อนๆ ยัยหูกระต่าย อย่าจับตรงนั้น อร๊าาา!!"

ระหว่างที่ออดี้สำรวจร่างกายของเหยื่อ(?) คนอื่นๆก็พยายามเก็บซาก
ของหุ่นเพื่อเอากลับไปสำรวจวิจัย

"คุณหนูเนเน่ค๊าา ช่วยหนูด้วยย!!"

ทันทีที่เด็กสาวตะโกน ก็ได้มีร่างของเด็กสาวผมสีเขียวยาววิ่งออกมาจาก
ประตูทางออกของยาน พร้อมตะโกน

"ย..อย่าทำร้าย ดิจิตันน๊าา!"

ผลึ่บ...
..
.

เสียงบรรยากาศทั้งหมดหายวับไปทันทีเมื่อเธอเปล่งเสียงออกมา
และเกิดความรู้สึกหน้ามืด หมดเรี่ยวแรงกับทุกคน แต่เด็กสาวผมสีขาว
ดูเหมือนจะไม่เป็นไร ยังตะโกนเรียกเจ้านายทั้งๆที่ไม่มีเสียงออกมา
อย่างเอาเป็นเอาตาย

น.. นี่มันอะไรกัน ไม่ได้ยินอะไรเลย ออกเสียงก็ไม่ได้เหมือนกับตอน
อยู่บนลูน่าบัดดี้เลย แต่ทำไมทั้งๆที่ไม่ได้ยินเสียง บนร่างของเธอคนนั้น
ฉันกลับมองเห็น
"โน๊ตสีดำ"
ไม่นะ.. มันยังไงกัน น น่ากลัว รู้สึกไม่ดีเลย

เป็นครั้งแรกที่เนตรพรจันทราของออดี้มองเห็นโน๊ตสีดำ ซึ่งมันกำลัง
ดูดกลืนเสียงต่างๆรอบๆ รวมถึง "จังหวะของชีวิตด้วย"
มีสัมผัสเบาๆที่ด้างหลังของออดี้

"อ๊ะ คริสตี้.."
ออดี้หันไปมองที่ด้านหลังพบว่าแคร์และคนอื่นๆกำลังทรมานกับการ
ถูกดูดกลืนพลังชีวิตของโน๊ตสีดำจนแทบล้มลงไป

"แคร์ ทุกคน อีก!"
แม้ออดี้เองก็ถูกดูดกลืนเหมือนกัน มีแต่เด็กสาวผมสีขาวคนนั้นที่วิ่ง
ออกไปหาผู้หญิงผมสีเขียวได้ราวกับไม่เกิดอะไร

คริสตี้เปร่งแสงสีขาวออกมา เป็นสัญญะบางอย่างกับออดี้

สีขาว ?อยากให้ฉันขับขานโน๊ตตัวที่ 9 เหรอ แต่ว่าก่อนหน้านี้ฉัน
พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จเลยนะ.. หืม..ไม่เป็นไรงั้นเหรอ อยากให้
ลองอีกครั้ง อืม.. ก็ได้คริสตี้ ฉันจะร้องอีกครั้ง! อุ้ยแสบตาดีใจงั้นเหรอ
งั้นมาอยู่ใกล้ๆคอยเป็นพลังให้ฉันนะ

ออดี้พยายามขับขานโน๊ตตัวที่ 9 ที่เป็นโน๊ตสีขาว ซึ่งเพราะมันเป็น
จังหวะที่ไม่ต้องพึ่งพาเสียง เธอจึงเชื่อว่ามันพอจะหักล้างโน๊ตสีดำได้

ไม่ไหว.. ไม่มีอะไรออกมาเลย ฉันพยายามขับขานออกมาอย่างเต็มที่แล้วนะ
ทำยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนจังหวะของตัวเองให้เป็นสีขาวได้เลย ขืนปล่อย
ไว้อย่างนี้คงไม่เหลือพลังในการใช้เนตรพรจันทราต่อแน่เลย ฮือ..
ต้องทำยังไงนะ โธ่คริสตี้ ถ้าฉันได้เห็นตัวโน๊ตนั้นอีกซักรอบล่ะก็..!

ออดี้สังเกตุเห็นอะไรบางอย่างในแสงสีขาวของคริสตี้ เธอใช้เนตรพรจันทรา
เพ่งสมาธิไปที่คลื่นแสงนั้น ซึ่งนั่นเป็นการวัดดวงเพราะการมองระดีบอนุภาค
จะยิ่งใช้พลังงานเป็นอย่างมาก และนั่นทำให้ออดี้ถึงกับทรุดลงพร้อมกับเปลือก
ตาทั้งสองที่พยายามจะปิดลงทีละข้าง

ไม่นะ อย่าพึ่งหลับ อีกนิดเดียวจะมองเห็นแล้ว.. ฉันไม่ยอมแพ้หรอก!

นั่นไง!!

ออดี้คว้าคริสตี้เข้ามาใกล้กับปากเสมือนไมค์ และออกเสียงร้องสุดชีวิต
พระจันทร์เสี้ยวในตานั้นเปล่งแสงสีเหลืองชัด โน๊ตตัวที่ 9 ถูกปลดปล่อยออกมา
ท่ามกลางบรรยากาศที่ไร้เสียงใดๆ

เกิดการประชันระหว่างสีดำกับสีขาวว่าฝ่ายไหนจะได้รับชัยชนะ !

-----------------------------
ตอนก่อน [link]
ตอนต่อ [link]
-------------------
ความจริงในภาพมันมีแอบสปอยเนื้อเรื่องนิดหน่อย ตอนแรกจะใส่แต่ดิจิตัน
แต่เด แนะนำให้ผมใส่หุ่นยนต์ลงไปด้วย ตอนแรกก็
ไม่เห็นด้วยเพราะกลัวสปอย แต่รู้สึกว่ามันโล่งจริงๆใส่ไปน่าจะเข้ากับเนื้อหา
ได้ดีกว่า ต้องขอบใจสหายคนนี้

ช่วงนี้ได้ออกจากงานประจำแล้ว (ออกเร็วโคตร) ว่าจะไปศึกษาต่อจริงๆจังๆ
คงจะได้ลงตอนใหม่ไวขึ้นครับ : )

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ

---

แอบมีเปลี่ยนสำเนียงการพูดของดิจิตันเล็กน้อยครับ
เธอจะไม่พูดว่า "เจ้าค่ะ" เปลี่ยนเป็น คะ ค่ะ
และจะไม่เรียกตัวเองว่า "ดิชั้น" เปลี่ยนเป็น ชั้น ,หนู
ขอบุคุณเน้องปอ เจ้าของ OC ที่มาให้ข้อมูลเพิ่มเติมครับ